۱- روش اتصال با چسب

در این روش برای نصب لوله و اتصالات پی وی سی از چسب پی وی سی که در دمای بین ۴ تا ۴۷ درجه سانتیگراد نگهداری شده است استفاده می شود. این چسب نبایستی ظاهری گلوله گلوله، سفت و یا منجمد شده داشته باشد. مراحل انجام کار به صورت زیر می باشد.

۱-۱ لوله را عمود بر محور برش زده و پلیسه های ایجاد شده را با چاقو یا سوهان تمیز می نماییم.

۲-۱ سطح خارجی لوله را به اندازه مناسب علامت گذاری کنید.

۳-۱ سطح خارجی لوله و داخل مادگی اتصال را با پارچه تمیز نموده تا عاری از هرگونه آلودگی روغن یا رطوبت باشد. آلودگی سرعت چسبیدن را کاهش داده و یا مانع از چسبندگی مناسب می شود.

۴-۱ سطح خارجی لوله و داخلی اتصال را با لایه نازکی از چسب پوشش دهید

۵-۱ قبل از خشک شدن چسب لوله را با حرکت چرخشی ربع دایره تا انتهای مادگی اتصال وارد نمایید. برای جلوگیری از برگشت لوله از داخل مادگی  ۱۵ تا ۳۰ ثانیه زمان لازم است

۶-۱ پس از نصب چسب اضافی را از محل اتصال با پارچه تمیز نمایید. زمان کافی جهت ایجاد پیوند محکم بین لوله و اتصال ۱۰ تا ۱۵ دقیقه می باشد.

تست آب بندی ارتفاع سه متر پس از ۲۴ ساعت صورت می گیرد.

۲- روش اتصال با اورینگ یا پوش فیت

استفاده از روش اتصال اورینگی سال هاست در خارج کشور رایج شده است. سهولت در اجرا بدون نیاز به ابزار و تجهیزات خاص و سرعت بالای اجرا نسبت به سایر لوله ها از مزیتهای مهم این روش می باشد. انعطاف پذیری بالا در شبکه و حذف مشکلات ناشی از انبساط و انقباض از دیگر ویژگی های این روش اتصال می باشد.

اتصال پوش فیت یا اورینگی با عنوان ” اتصالات با استفاده از لاستیک آب بند مخصوص ” یکی دیگر از روش های نصب لوله و اتصالات پی وی سی شناخته می شود. در این نوع اتصالات، مقطع حلقه لاستیکی به نوعی طراحی گردیده هست که دو سر لوله به راحتی داخل یکدیگر قرار می گیرند ولی بیرون آوردن آنها از یکدیگر به سختی انجام می شود و در اکثر لوله ها، خصوصا قطرهای بزرگ بیرون آوردن بدون استفاده از ماشین آلات مخصوص و نیروی انسانی، ممکن نیست.

نکات عمومی قبل از اتصال اورینگی

• اورینگ ها انواع مختلفی دارند و هر نوع اورینگ برای کاربردهای خاصی به کار گرفته می شود، فقط از اورینگ های ارائه شده یا توصیه شده توسط تولید کننده لوله یا مشاور طرح با توجه به استاندارد کاربرد مورد نظر استفاده نمایید.
• استاندارد مورد استفاده برای اورینگ ها به شماره EN 681 و در چهر بخش به شرح زیر است که برای لوله های U-PVC عمدتا از بخش های 1 و 2 استفاده می شود. ترجمه بخش 1 این استاندارد به صورت استاندارد ملی لوله یو پی وی سی به شماره 17491-  تدوین شده است.
• بخش اصلی اورینگ ها که برای آب بندی کامل اتصال استفاده می شود یا از جنس لاستیک شامل ( NBR-SBR-EPDM ) و یا از جنس ترموپلاستیک است. در برخی از انواع اورینگ ها، از نگهدارنده سخت عمدتا از جنس ( PP ) نیز استفاده شده که نقش تثبیت اورینگ در اتصال را دارد و از حرکت آن در اتصال جلوگیری می کند.
• اورینگ ها قابلیت نصب اتوماتیک و یا دستی را دارند.
• واشرهای مورد استفاده در محل اتصال بعضی از لوله های پی.وی.سی، مانند واشرهای مورداستفاده در سایر لوله ها، می تواند در مقابل حمله عوامل بیولوژیک آسیب پذیر باشد. بنابراین، در زمان سفارش واشر باید توجه لازم به نوع واشرهای مورد نیاز بشود. این توجه به ویژه درمورد واشرهای مورد استفاده در لوله های آب ، به منظور جلوگیری از رشد و نمو باکتریها ضروری است. لازم است که این مواد با تایید سازنده و از نوعی باشند که محیط مناسبی برای رشد و نمو باکتریها و میکروارگانیسمها ایجاد ننمایند.
• در صورتیکه اورینگها به صورت خارج از لوله ارائه شده اند، برای قرار دادن آنها داخل لوله، ابتدا اورینگ، شیار اورینگ لوله و قسمت مادگی آن کاملا خشک و تمیز کنید. با استفاده از یک پارچه تمیز، دهانه لوله و محل واشر را به شکلی که گرد و خاک و غبار و… باقی نماند تمیز کنید. اگر لوله آغشته به گریس یا روغن است تمیزکاری با پارچه مرطوب که حاوی حلال هایی مثل استن انجام گردد.
• قبل از به کارگیری اورینگ ها یک یک آنها کنترل گردد تا در محل آب بندی اورینگ آسیب دیدگی مشاهده نشود. از تمیز بودن و سالم بودن لاستیک های آب بندی قبل از نصب ، اطمینان حاصل شود.
• اورینگ را داخل محل نموده و مطمئن شوید که به خوبی در جای خود قرار گرفته است. انتهای لوله را نیز با پارچه ای تمیز کاملا پاک و روی آن را آغشته به روان کننده نمایید ( در صورتی که مواد روان کننده مناسب در دسترس نباشد، می توانید از مخلوط 70 درصد آب  و 30 درصد صابون به عنوان روان کننده استفاده کنید. ) و سپس به داخل مادگی وارد کنید. در لوله های با قطر کم و متوسط ، پس از نصب واشر مخصوص و روان کاری آن و اطمینان از هم محور بودن و تمیز بودن سطوح در تماس دو لوله ، می توانید با دست یا استفاده از گوه چوبی جهت ایجاد فشار در انتهای آزاد لوله ( قسمت کوپله لوله جدید ) لوله را داخل کوپله نمایید.
• هرکدام از اورینگها را کنترل کرده و اطمینان یابید که بصورت یکنواخت داخل شیار شده است.
• فراموش نکنید که برای هر سوکت فاصله ای را جهت انبساط خالی بگذارید. این فاصله در جدول زیر ارائه شده است. فاصله های پیشنهادی در این جدول برای وضعیت لوله گذاری بر روی سطح زمین پیشنهاد شده است.

 جدول – فاصله آزاد لازم برای در نظر گرفتن انبساط

• برای حفظ این فاصله میتوانید ابتدا لوله را تا انتها داخل مادگی کرده ، با کشیدن خط دور لوله محل آن را مشخص نموده و سپس به اندازه لازم فضای خالی را در اتصال ایجاد نمایید.
• اورینگ را از شیار خارج نکنید. اگر اورینگها از شیار خارج شوند، آسیب می بینند.
• باید احتیاط لازم در طراحی تکیه گاه ها و مکان آنها در نظر گرفته شود در جدول زیر نیروهای اعمالی بر لوله ها ارائه شده است.

• اگر در ایجاد اتصال دچار مشکل شدید، لوله ها را جدا کرده و اورینگ را کنترل کنید ، اگر اورینگ دچار مشکل است ، آن را تعویض نمایید.
• اگر شیار لوله دچار نقص شده بود ، قسمت مادگی را ببرید ، لبه بریده شده را کونیک کرده و جهت اتصال با لوله بعدی از بوشن دارای دو سر مادگی استفاده کنید. هنگام اتصال لوله ها توجه کنید که لوله ها به طور مستقیم و در امتداد یکدیگر قرار گیرند.
• در صورتیکه برای برقراری اتصال از دستگاه های مکانیکی استفاده شود ، دقت کنید که لوله بیش از مقدار مشخص شده داخل کوپه نشود و همچنین هنگام برقراری اتصال، اتصال لوله هایی که از قبل به هم متصل شده اند دچار آسیب نگردد. در همه موارد باید توجه شود که لوله در راستای مناسب خود قرار گیرد.
• نصب نا صحیح لوله ویا عدم بکارگیری صحیح تجهیزات آب بندی ( واشر و …) ممکن است لوله را تحت فشار قرار داده و سبب شکستگی و ورود هوا به داخل آن و در نتیجه سبب ایجاد مشکلات جدی گردد.
• در پایان هرروز کاری، اطمینان یابید که قسمت انتهای لوله ها بسته است تا از کثیف شدن ، ورود خاک و آشغال و حیوانات جلوگیری گردد.

نوشته نصب لوله و اتصالات پی وی سی اولین بار در دستگاه جوش پلی اتیلن بارینکو. پدیدار شد.

شماره 1: PETE یا PET یا همان بطری های آب معدنی که نسبتا بی خطرند اما بدلیل متخلخل بودن آن امکان نفوذ باکتری ها به درون بطری وجود دارد و بهتر است از آنها مجددا استفاده نشود.

شماره2: HDPE یا پلی اتیلن متراکم. پلاستیک بی خطری با رنگ کدر است. ظروف مایعات شوینده از این قبیل پلاستیک ها هستند و برای بازیافت ظروف مناسبی هستند.

شماره3: PVC که جهت تولید لوله، پلاستیک هایی که روی ظروف غذا می کشند و بطری های روغن مایع از این جنس اند. این گونه از پلاستیکها نباید در معرض حرارت قرار گیرند زیرا باعث آزاد شدن مواد شیمیایی درون پی وی سی و نفوذ به درون مواد غذای می شود که برای سلامتی مضر می باشد. مواد پی وی سی به راحتی بازیافت نمی شوند.

شماره 4: LDPE یا پلی اتیلن با تراکم کم که جهت تولید کیسه های نایلونی کاربرد دارد علیرغم بی خطر بودن این نوع پلاستیک غیر قابل بازیافت هستند.

شماره 5: PP یا پلی پروپیلن که جهت تولید ظروف ماست و  مواد مشابه که دهانه گشادی دارند و همچنین نی نوشیدنی ها استفاده میشوند. جزئ پلاستیگیهای بی خطر و قابل بازیافت به شمار می روند.

شماره 6:PS یا پلی استیرن ها جهت تولید ظروف یکبار مصرف کاربرد دارند و در اثر حرارت دیدن مواد سمی آزاد می کنند و در بیشتر مواقع غیر قابل بازیافتند.

شماره 7: سایر پلاستیکها در این گروه قرار می گیرند و برای ساخت کیس کامپیوتر و iPod گرفته تا ظروف غذا کاربرد دارند و معمولا غیر قابل بازیافت است.

نوشته رمزگشایی اعداد حک شده بر ظروف پلاستیکی اولین بار در دستگاه جوش پلی اتیلن بارینکو. پدیدار شد.

فرمول شیمیایی پلی پروپیلن (PP)  –[CH2-CH(CH3)]n– می‌باشد. پلی پروپیلن یکی از پرمصرف ترین و اساسی ترین پلیمرهای مورد استفاده در دنیا و بزرگ ترین مصرف کننده پروپیلن می‌باشد.
پلی پروپیلن از پلیمریزاسیون پروپیلن در شرایط دما و فشار نسبتاً ملایم ودر حضور کاتالیست معروف زیگلر – ناتا انجام می‌شود . وجود این کاتالیست ، پلیمری به صورت ایزوتاکتیک را تشکیل می‌دهد که قادر به متبلور شدن تا حدود ۹۰ درصد می‌باشد.
پلی‌پروپیلن یک پلیمر ترموپلاست می‌باشد که در یک بازه گسترده از کاربردها شامل فیلم و ورق، قالب‌گیری دمشی، قالب‌گیری تزریقی، بسته‌بندی غذایی، نساجی، تجهیزات آزمایشگاهی و پزشکی، لوله، کاربردهای صنعتی و ساختمانی و اجزاء خودرو مورد استفاده قرار می‌گیرد. علاوه بر این، پلیمر تولید شده از منومر پروپیلن به طور معمول در برابر حلال‌های شیمیایی، بازها و اسیدها مقاوم می‌باشد. کد مشخصه این پلیمر می‌باشد.
مولکول پروپیلن دارای ساختار شیمیایی نامتقارن می‌باشد، از این رو فرایند پلیمریزاسیون آن می‌تواند به سه نوع توالی در ساختار پلیمر حاصل منتهی گردد. به دلیل اثرات ناشی از ممانعت فضایی گروههای متیل، توالی سر به دم دارای نظم ساختاری بالاتری نسبت به سایر انواع می‌باشد.
پلی پروپیلن دارای سه پیکربندی فضایی مختلف می‌باشد که عبارتند از ایزوتاکتیک (iPP)، سیندیوتاکتیک (sPP) و اتاکتیک (aPP). در نوع ایزوتاکتیک گروههای متیلی در یک طرف صفحه عبوری از زنجیر اصلی می‌باشند. در نوع سیندیوتاکتیک گروههای متیل به صورت یک در میان در دو طرف صفحه عبوری از زنجیر قرار می‌گیرند. در نوع اتاکتیک هم هیچ نوع نظم خاصی وجود ندارد.
یک کاتالیست زیگلر-ناتا قادر است که قرار گرفتن منومرها را در یک آرایش‌یافتگی ویژه محدود سازد و تنها اجاره می‌دهد که منومرها در جهت درست به زنجیر پلیمری اضافه شوند. اکثر پلی‌پروپیلن‌های معمول که با استفاده از کاتالیست‌های تیتانیوم کلراید(Ticl4) تولید می‌شوند، دارای درصد بالایی از پلی‌پروپیلن ایزوتاکتیک می‌باشند. بدلیل اینکه گروه‌های متیل در یک طرف قرار گرفته‌اند، بعضی ملکول‌ها تمایل دارند که به شکل مارپیچی دربیایند، این مارپیچ‌ها یک به یک در کنار هم قرار می‌گیرند و مقاومت پلی‌پروپیلن معمول را ایجاد می‌کنند.
iPP تجاری شده دارای خصوصیات متنوعی می‌باشد که موجبات استفاده گسترده آن را به خصوص در صنعت پلاستیک و الیاف فراهم آورده است. یکی از مهم ترین خصوصیات این ماده نسبت به پلیمرهایی نظیر پلی آمیدها عدم جذب رطوبت در آن می‌باشد که آن را به عنوان گزینه‌ای مناسب برای بسیاری از کاربردها تبدیل کرده است. خصوصیات این ماده را می‌توان با انجام برخی اصلاحات بعدی بهبود داد. مهم ترین اصلاحاتی که در حال حاضر انجام می‌گیرد عبارتند از کنترل فرایند تخریب، شبکه‌ای کردن، عاملیت دار نمودن و شاخه دار کردن. ساختار مولکول پلی پروپیلن به دلیل ماهیت کاتالیست‌های زیگلر-ناتا خطی می‌باشد که موجب پایین بودن استحکام مذاب آن می‌گردد. پایین بودن استحکام مذاب سبب محدودیت کاربرد این پلیمر در فرایندهایی نظیر قالب گیری دمشی و ترموفرمینگ می‌شود.
پلی پروپیلن در مقایسه با دیگر پلیمرها مشخصات متمایز و برجسته‌ای دارد که عبارتند از :
قیمت نسبتاً ارزان منومر پروپیلن در مقایسه با منومرهای دیگر پلیمرها
قیمت پائین PP در مقایسه با دیگر پلیمرها
وزن مخصوص و سبک PP
انعطاف پذیری و طیف گسترده تولید PP با خصوصیات فیزیکی و شیمیایی متغیر
افزایش کاربردهای جدید و بهبود خواص گریدهای تولیدی جدید
افزایش کاربرد PP در وسایل و تجهیزات پزشکی و توسعه کاربردهای PP گرید خاص
افزایش مصرف PP به صورت آلیاژ با دیگر پلیمرها
جایگزینی پلیمرهایی مانند PS، PE و غیره با

نوشته پلی پروپیلن اولین بار در دستگاه جوش پلی اتیلن بارینکو. پدیدار شد.

پلی‌اتیلنها از خانواده گرمانرم‌ها یا ترموپلاستیکها می‌باشند که از طریق پلیمریزاسیون گاز اتیلن (C2H4) تولید می شوند. کنترل خواص نظیر چگالی، شاخص جریان مذاب (MFI)، بلورینگی، درجه شاخه‌ای و شبکه‌ای شدن، وزن مولکولی و توزیع وزن مولکولی این ماده از طریق کاتالیست و روش پلیمریزاسیون صورت می گیرد.

پلیمرهای با وزن مولکولی پایین را به عنوان روان‌کننده(Lubricant) به کار می‌برند. پلیمرهای با وزن مولکولی متوسط واکس‌هایی امتزاج پذیر (مخلوط پذیر) با پارافین می‌باشند و نهایتاً پلیمرهایی با وزن مولکولی بالاتر از ۶۰۰۰ در صنعت پلاستیک بیشترین حجم مصرف را به خود اختصاص می‌دهند.

پلی اتیلن ساده ترین ساختار را در بین تمام پلیمرهای تجاری دارد. یک مولکول پلی اتیلن زنجیره بلندی از اتم‌های کربن است که به هر اتم کربن دو اتم هیدروژن چسبیده‌ است. گاهی اوقات به جای اتم‌های هیدروژن در مولکول، یک زنجیر بلند از اتیلن به اتم‌های کربن متصل می‌شود که به آنها پلی اتیلن شاخه‌ای یا سبک (LDPE) می‌گویند؛ چون چگالی آن به علت اشغال حجم بیشتر، کاهش یافته‌است. در این نوع پلی اتیلن مولکولهای اتیلن به شکل تصادفی به یکدیگر متصل می‌شوند و ریخت و شکل بسیار نامنظمی را ایجاد می‌کنند. تحت فشار و دمای بالا و اغلب با استفاده از پلیمریزاسیون رادیکال‌های آزاد وینیلی (Free radical polymerization) تولید می‌شود. البته برای تهیهٔ آن می‌توان از پلیمریزاسیون زیگلر ناتا (Ziegler-Natta polymerization)نیز استفاده کرد.

وقتی هیچ شاخه‌ای در مولکول وجود نداشته باشد آن را پلی اتیلن خطی می‌نامند که سخت تر از پلی اتیلن شاخه‌ای است اما پلی اتیلن شاخه‌ای آسانتر و ارزانتر ساخته می‌شود. ریخت و شکل این پلیمر بسیار کریستالی شکل است. پلی اتیلن خطی محصول نرمالی با وزن مولکولی ۲۰۰۰۰۰-۵۰۰۰۰۰ است که آن را تحت فشار و دماهای نسبتاً پایین پلیمریزه می‌کنند. بیشتر به وسیلهٔ فرایند مشکلی که پلیمریزاسیون زیگلر ناتا نامیده می‌شود، تهیه می‌ شود.
پلی اتیلنی نیز وجود دارد که چگالی آن مابین چگالی این دو پلیمر است و آن را پلی اتیلن نیمه سنگین یا پلی اتیلن متوسط می‌نامند.
پلی اتیلن با وزن مولکولی بین ۳ تا ۶ میلیون را پلی اتیلن با وزن مولکولی بسیار بالا یا UHMWPE می‌نامند و با پلیمریزاسیون کاتالیست متالوسن تولید می‌کنند. مادهٔ مزبور فرایند پذیری دشوارتری برخوردار بوده ولی خواص آن عالی است. هنگامی که از طریق تشعشع یا استفاده از مواد افزودنی شیمیایی، این پلیمر تماماً شبکه‌ای شود، پلی اتیلن یاد شده دیگر گرما نرم نخواهد بود. این ماده با پخت حین قالب گیری یا بعد از آن یک گرما سخت واقعی با استحکام کششی، خواص الکتریکی و استحکام ضربهٔ خوب در دامنهٔ وسیعی از دماها خواهد بود. از آن برای ساخت فیبرهای بسیار قوی استفاده می‌کنند تا جایگزین کولار (نوعی پلی آمید) در جلیقه‌های ضد گلوله کنند؛ و همچنین صفحات بزرگ آن را می‌توان به جای زمین‌های اسکیت یخی استفاده کرد.
به وسیلهٔ کوپلیمریزاسیون مونومراتیلن با یک مونومر آلکیل شاخه دار، کوپلیمری با شاخه‌های هیدروکربن کوتاه بدست می‌آید که آن را پلی اتیلن خطی با چگالی کم یا LLDPE می‌نامند و از آن اغلب برای ساخت اشیاءای شبیه فیلم‌های پلاستیکی (کسیه فریزر) استفاده می‌کنند.

کاربردهای پلی اتیلن

پلی‌اتیلن کاربرد فراوانی در تولید انواع لوازم پلاستیکی مورد استفاده در آشپزخانه و صنایع غذایی دارد. از LDPE در تولید ظروف پلاستیکی سبک و همچنین کیسه‌های پلاستیکی استفاده می‌شود. HDPE، در تولید ظروف شیر و مایعات و انواع وسایل پلاستیکی آشپزخانه کاربرد دارد. در تولید لوله‌های پلاستیکی و اتصالات لوله‌کشی معمولاً از MDPE استفاده می‌کنند.

LLDPE بدلیل بالا بودن میزان انعطاف‌پذیری در تهیه انواع وسایل پلاستیکی انعطاف‌پذیر مانند لوله‌هایی با قابلیت خم شدن کاربرد دارد. اخیراً پژوهش‌های فراوانی در تولید پلی اتیلن‌هایی با زنجیر بلند و دارای شاخه‌های کوتاه انجام شده است. این پلی اتیلن‌ها در اصل HDPE با تعدادی شاخه‌های جانبی هستند. این پلی اتیلن‌ها ترکیبی، استحکام HDPE و انعطاف‌پذیری LDPE را دارند.

ویژگیهای پلی اتیلن

مهم‌ترین ویژگی‌های ذاتی پلی اتیلنهای تجاری برای کاربردهای اصلی عبارت‌اند از:

۱) چگالی ۲) نمایهٔ مذاب ۳) توزیع وزن مولکولی

چگالی

چگالی انواع پلی اتیلنها در محدودهٔ ۰٫۹۱۰ تا ۰٫۹۶۵ دارد و علت اینکه آن را تا سه رقم اعشار ذکر می‌کنند این است که ۰٫۰۰۳ تغییر در چگالی باعث تغییر قابل توجه‌ای در ویژگی‌ها می‌شود. به طور کلی با افزایش چگالی، خطی بودن، سفتی، استحکام کششی، استحکام پارگی، دمای نرم شدن، شکنندگی، عمر خمشی، تمایل به ترک برداشتن افزایش می‌یابد. پلی اتیلن‌ها بسته به چگالی، به چهار گونه پلی اتیلن با چگالی کم (LDPE)،  با چگالی کم خطی (LLDPE)، با چگالی متوسط (MDPE) و با چگالی زیاد (HDPE) تقسیم می‌شوند.

نمایه مذاب یا شاخص جریان مذاب Melt Flow Index) MFI)

کاربردی‌ترین نشانهٔ ارتباط دهندهٔ ویژگی‌های پلی اتیلن به متوسط وزن مولکولی است. شاخص جریان مذاب، وزن پلی اتیلنی (بر حسب گرم) است که در عرض ده دقیقه از میان یک روزنهٔ (Die) با عرض و طول ثابت در دمای ۱۹۰ درجه سانتیگراد بیرون می‌آید، و این در حالی است که وزنهٔ استانداردی بر روی پیستون محفظهٔ رانش که حاوی حدود سه گرم پلی اتیلن است، قرار دارد. شاخص جریان مذاب تا حدودی (اما نه دقیق) نسبت معکوس با گرانروی مذاب دارد. بنا بر این با افزایش وزن مولکولی متوسط، کاهش می‌یابد. شاخص جریان مذاب بالاتر، نشان دهندهٔ روانی بیشتر در دماهای فرآورش است. این نماد در اصل برای نشان دادن ویژگی‌های سیلانی (روانی) به عنوان معیاری از قابلیت اکسترود شدن است. به طور کلی با افزایش شاخص جریان مذاب، استحکام کششی، مقاومت پارگی، دمای نرم شدن و چقرمگی پلی اتیلن کاهش می‌یابد.

توزیع وزن مولکولی

توزیع وزن مولکولی (Mw/Mn) نیز اثر بارزی بر روی ویژگیها دارد. با افزایش نسبت Mw/Mn استحکام کششی، دمای نرم شدن و چقرمگی کاهش می‌یابد و شکنندگی و تمایل به ترک برداشتن افزایش می‌یابد.

دمای ذوب در حدود ۱۲۰-۱۳۰ درجه سانتیگراد

دمای انتقال شیشه‌ای در حدود ۸۰- درجه سانتیگراد (با توجه به درصد تبلور پلیمر تغییر می‌کند)

منبع:

کتاب پلاستیکهای گرمانرم (تألیف س. س. شوارتز و س. ه. گودمن و ترجمه آقایان مهندس علی عباسیان و مهندس سام منوچهری و دکتر حسین نازک دست)

نوشته پلی اتیلن اولین بار در دستگاه جوش پلی اتیلن بارینکو. پدیدار شد.

پی وی سی یک پلیمر ترموپلاست است که دارای ثبات حرارتی کمی می‌باشد بنابراین فرآوری آن در دمای بالا (حدود ۲۰۰ درجه سانتی‌گراد) و در مجاورت پایدار کننده‌های حرارتی ویژه امکانپذیر است. واکنش تخریبی زنجیرهای پلیمر PVC با افزایش دما و آزاد شده هیدروژن و کلر از درون زنجیر پلیمر و تشکیل کلرید هیدروژن (HCl) آغاز می‌شود که عامل تعییر رنگ (زرد گرایی) پی وی سی می‌باشد. با جدا شدن یک اتم کلر از زنجیر پلیمر یک پیوند دوگانه در داخل زنجیر پدید می‌آید که نقطه شروع واکنش‌های تخریبی زنجیره‌ای می‌باشد. در مراحل بعد اتم کلر مجاور به این پیوند دوگانه که اکنون ناپایدار می‌باشد از زنجیر جدا شده و یک اتم هیدروژن را از زنجیر جدا می‌کند. واکنش‌های تخریبی به این ترتیب ادامه می‌یابند و تشکیل باندهای دوگانه بیشتری را می‌دهند که باعث تغییر شدیدتر رنگ و خواص فیزیکی و افزایش شکنندگی محصول می‌شود.

انواع استابلایزر را می‌توان از سه جنبه مختلف طبقه‌ بندی کرد که عبارتند از:

کاربرد
پایه شیمیایی
شکل فیزیکی

در جدول زیر برخی از تثبیت کننده های پی وی سی آورده شده است. برای مشاهده تصویر در ابعاد بزرگتر بر روی آن کلیک راست نمایید.

منبع: http://www.pvcbazar.com/?p=1282

نوشته پی وی سی و پایدار کننده‌ های آن اولین بار در دستگاه جوش پلی اتیلن بارینکو. پدیدار شد.